Ağustos ayıydı; Gezi isyanının sarhoşluğuyla kanatlanıp uçtuğumuz zamanlar.
Direnişi doğru yorumlayan herkesin altını çizdiği gibi, ezilen ve horlanan her kesimin özgürlük haykırışıydı Gezi. Her ne kadar Kürtler tüm varlıklarıyla orada olmasalar da bizler onların desteğini hissediyorduk yanıbaşımızda. Ulusalcılarla yanyana gelmeyi istememelerini anlamak zor değildi ama oraya gelen herkes zaten bu ayrımların uçup buharlaştığını rahatlıkla hissedebiliyordu.
İsyan devam ederken Medeni Yıldırım’ın ölüm haberi ile sarsılmıştık ve bizden kilometrelerce uzaktaki bu güzel insan için hepimiz beraber gözyaşı dökmüştük. O da bizim bir parçamızdı ve yaşanan acıyı içimizde hissetmekten kendimizi alıkoyamıyorduk. O günlerde kafama koymuştum gidip onun köyünü bulmayı ve sevdiklerinin acısını paylaşabilmeyi.
Ağustos’ta düştüm yollara, plansız programsız. Yanımda fotoğraf makinem ve bir iki giysi, atladım uçağa. Önce Diyarbakır sonra da Lice. Yol boyunca dinlenme tesisinden çok karakol görmek batıdan gelen birisi için oldukça yadırgatıcıydı. Lice’ye girdiğimde içinde bulunduğum minibüsün şoförünün seslenmesiyle kendime geldim. Nerede ineceğimi soruyordu. “Öğretmenevi” deyiverdim çok da düşünmeden. Minibüsten indiğimde öğle üzeriydi ve hava çok bunaltıcıydı. Ama içimdeki heyecan ve mutluluk bana herşeyi unutturmaya yetiyordu.
Öğretmenevinin kapısı kitliydi ve üzerinde telefon numarası olan bir not asılıydı. Bahçede oturup sigara tüttüren birisi gözüme ilişti. Bir iki muhabetten sonra orada belediyede çalışan bir kepçe operatörü olduğunu öğrendim ve onun önerisiyle geceyi öğretmenevinde geçirmek yerine doğrudan Nanyas köyüne, Medeni’nin ailesine taziyeye gitmeye karar verdim. Aşağıdaki fotoğraflar o gece kaldığım Nanya köyünde gördüklerim ve yaşadıklarımın küçük bir kısmını yansıtıyor. Bu korkunç acılar çekmiş büyük yürekli insanların tanımadıkları birisine kapılarını ve sofralarını ve herşeyden önemlisi yüreklerini açtıkları bir günün tanıklığıdır.
8 Kasım 2013
Kaynak: jiyan.org
