آنچه که امروز در خیابانهای ﺍستانبول ﻭ ﺩﻳگر شهرھای ترکیه ﺍتفاق می افتد، اول و مهم تر از همه نمونۀ ﺍلهام بخشی از توانایی مرﺩم عادی در مباﺭزﻩ با خشونت و سرکوبی که در طول سالیان برای تضعیف بقای انسانها و دگرگون کردن جامعه در جهت منافع تجاری و ساختارهای سازمانی اعمال میشود است.
آنچه که درترکیه اتفاق می افتد به دلیل جاﻳگاه اساسی این کشور ﺩر منطقۀ خاﻭرمیانه و در واقع مهمترین کشوﺭ اﻳن منطقه، دارای اھمیت خاصی است. هر حادثه ای در این کشور تاثیر گزاری وسیعی خواهد داشت و حتی شاهد این تاثیرات در غرب و شرق هستیم.
این تظاهرات که در طول یک نسل ادامه داشته است بخشی ﺍز شورش بزرگ جهان بر ضد تهاجم نئولیبرال علیه مرﺩم جهان است. همه جای دنیا شاهد اشکال مختلف این قیام مردمی هستیم.
ﺩر اوایل قرن ﺁمرﯾکای لاتین پس ﺍز سالها مباﺭزﻩ از تسلط غرب بویژه تسلط آمرﯾکا رها شده و حرکت در مسیر مستقلی را آغاز کرد. برخی از کشورھا از پرداخت قرض های تحمیلی و بی پایه سر باز زدند. برخی ﺩﻳگر برای رهایی از قید نئو لیبرال ها که مانع رشد ﻭ پیشرفت آنها شدﻩ بود و سختیهای اقتصادی بی شماری در سرتاسر شمال آفریقا به وجود آورده بود به دنبال راه حلهای دیگری گشتند.
بهار عرب پس از یک دوره موقت که متوقف شده بود اکنون در این مسیر گام دوباره برمیدارد. علاوه بر این کشورهای تحت تاثیر بهار عرب به نتایج برنامه های اقتصادی تحمیل شده از جانب قدرتهای غرب و ساختار بین المللی آنها عکس العمل شدید نشان دادند. پیش بینی زودهنگام برنامه های حکومت ها در این زمینه دشوار است.
اکنون ترکیه در حال پیوستن به جنبشهای مشابه جهانی ﺩر ﺍﺭﻭپا بویژه ﯾونان و اسپانیا و ﺩر آمرﻳکا همانند وقایع پارک زوکوتی در ویسکونسن می باشد.
در نظر من این شورش ها واکنش عمومی و بین المللی به تحمیل سیاست های اجتماعی اقتصادی از شروع نسل گذشته است. سیاست هایی که برای گروه کوچکی بسی سودمند بوده و برای عمده مردم جهان باعث خساﺭتهای بزﺭگی شده ﺍند.
ترکیه ﺩر سالهای گذشته شاھد سقوط تاسف باری شدﻩ ﺍست. ﺩھۀ نوﺩ همانند ﺩﺍستانی مخوف در تاریخ این کشور است. علارغم بهبود متوسط ﺩر ﺍوائل قرن سرکوب همچنان ادامه دارد. بیشترﻳن تعداد خبرنگاﺭ زندانی ﺩر جهان را ﺩاﺭد و سرکوب مردمی در هر جای کشور هر روز شدت بیشتری پیدا می کند. هر روز نیز جمعیت بیشتری در برابر این سرکوب مقاومت می کند. علت ناگهانی آخرین و بزرگترین شورش مردمی تلاش دولت برای تخریب فضاهای باز عمومی و بناهای تاریخی برای ساختن ساختمانهای نظامی و مساجد و مراکز خرید و تخریب ویژگی و ساختار سنتی شهر استانبول بود. اکنون دامنه این اعتراضات بعدهای اجتماعی سیاسی و اقتصادی وسیعی پیدا کرده است.
این جنبش مردمی را باید فرصتی برﺍی پشتیبانی و همبستگی جامعۀ بین الملل ﻭ کسانی که مبارز و مدافع حقوق بشر ﻭ عدالت و ﺁزﺍﺩﯼ ﻭ رفاه همه گونه مردم هستند شمرد. خوشبختانه فعالیت ھاﯼ ھمبستگی هم در جای جای دنیا در حال شکل گیری اند و این الهام بخش این مبارزات مردمی است. از آن جایی که این جنبش جهانی است مقاومت و پشتیبانی زیاد و ارتباطات دو جانبۀ قوی می طلبد.
قدرتهای بزرگ اروپایی که تحمیل کننده سیستم های ضد مردمی بوده اند هم اکنون تحت تاثیر این جنبش ها هستند و اثرات مخربی به آهستگی در چهره اروپا و آمریکا نقش بسته. این باید هشداری باشد که به سیایتهای ضد مردمی خود پایان دهند و به فکر نیازها و مسائل مردﻡ عاﺩی نیز باشند نه آنکه پیوسته منافع و ثروتهای گروهی خاص باشند.
اکنون مردم ترکیه همانند چراغ امیدی در دل این جنبش ها هستند و سزاواری بهترین پشتیبانی را دارند. از صمیم قلب آنهایی را که در این جبهه مبارزه می کنند تحسین کرده و در این مبارزۀ پر اهمیت و حق طلبی شان برایشان آرزوی توفیق دارم.
همه جا تاکسیم، همه جا مبارزه!
نوام چامسکی استاد بازنشستۀ گروه زبان شناسی و فلسفه میت.
This post is also available in: Turkish