En büyük eylem düşüncedir. Bazı insanlar tıpkı bir bestedeki ana melodi gibi daha duyulur, fark edilir şekilde hareket hâlinde olurlar, bazıları da o melodiyi desteklemek için dingin ve daha hareketsiz görünen alt partiyi tutar! Bu onların şarkıya katılmadığı anlamına gelmez. Bana göre toplumsal hareketin yanında şu an en çok ihtiyacımız olan şefkat, umut, doğru bilgi, kişisel gözlem/ gelişim, araştırma, vicdana, insanlığa ve doğaya düşman yaratmadan sahip çıkmaktır.
İnsanlar önlerde oturmuş, arkaya doğru ayaktalar, megafonla açıklamalar, oylamalar yapılıyor. Yeni gelenler bisikletlerini park ediyor. Bolca çocuk var. Neredeyse dolunay.
Ankara’nın sıkıntılarından bahsediliyor önce, orada kullanılan gazın çok daha farklı ve zararlı olduğundan. Oradaki durumun şu an İstanbul’dan daha zor olduğuna dikkat çekiliyor. Yargıçlar, hâkimler, doktorlar, psikologlar, yönetim uzmanları, danışmanlar parka çağrılıyor, onların görüşlerinin önemi vurgulanıyor.
Aynı zamanda gönüllü bir masa oluşturulması ve bu masada değişik atölyelere yer açılması fikri sunuluyor. Eğitim kurumlarına gerçek demokrasiyle ilgili bilgi götürülmesinden bahsediliyor.
Küçük bir çocuk megafonu eline alıyor. Hiçbir metin okumadan konuşuyor:
“Büyüdüğümde ben de halk için çalışmak istiyorum.” Büyük bir alkış kopuyor.
Daha sonra yeniden erişkinlere geçiyor megafon.
Kadın erkek ayırımı ve eşitsizliğini destekleyen zihniyetlerin şu an çok önemli pozisyonlarda olduğundan bahsediliyor. Olası saldırılara karşı parkın güvenliğinin sağlanmasıyla ilgili birkaç görüş bildiriliyor. Bana göre en güzeli sevgi dövüşçüleri olan Doğu sporları yapanların varlığı olurdu.
Seçimlerde sadece seçmen değil, görev yapan kişi olunması için muhtarlıklara başvurulmasının önemi konuşuluyor: “Sandığınızın başında durun ve onu çaldırmayın!” Park gittikçe doluyor, arada tatlı servisi yapılıyor. “Bu potansiyeli üretime çevirmeliyiz, insanları kaybetmemeliyiz.”
Birleşme ve değişim isteği var. Düşünüyorum:
Bu birleşme bir şeyle savaşmak değil, insan olmaya ve doğamıza sahip çıkmaktır. Bu şu an toplumsal boyutta yapılıyor, çünkü toplumun buna ihtiyacı var; insanlar fikirsel yalnızlıklarından kurtuluyorlar, yeniden beraber olmayı deneyimliyoruz. Ancak bu hareketin kişisel boyutta sürdürülmesi çok önemli. Başbakan bizim düşmanımız değil. Başbakan yalnızca içimizdeki “zorba”nın dışa yansımış hâli. Bu “zorbaya” nasıl yaklaştığımız ve onunla nasıl ilişki kurduğumuz bizim kendi zorbalığımızda nerede durduğumuzu bize yansıtıyor. Günlük yaşamda öncelikle kendi kendimize yaptığımız zorbalıkları gözlemleyelim, kendi ruhumuzu/ doğamızı nasıl katlediyoruz? Sonra çevremize yakın ya da uzak en sıradan durumlara nasıl yaklaştığımıza bakalım; kimleri eziyoruz, kimlerin özgürlüklerini sınırlıyoruz, zor durumlarda birbirimizle nasıl iletişim kuruyoruz ya da kuramıyoruz; biz sıradan dediğimiz hayatta nasıl işliyoruz? Eğer özgürlüğünü sınırladığımız birileri varsa o zaman mutlaka içimizde bir yerlerde kendi kendimizi sınırlıyoruz demektir. Eğer özgürlüğünüzün sınırlandığını hissediyorsanız mutlaka siz de birilerinin özgürlüğünü sınırlamışsınızdır. Ancak insanın kendi özüyle bağlantı kurmasıyla bu sorunlar gerçekten aşılacak. Bu yüzden bu sadece başlangıç!
Bir konuşmacı meydana çıkmayan insanlardan bahsediyor. Onların bugün parkta olmasından duyduğu memnuniyeti dile getiriyor: “Geç olsun da güç olmasın, olsun bu da başlangıçtır” gibi birkaç cümle kuruyor. Düşünüyorum:
En büyük eylem düşüncedir. Bazı insanlar tıpkı bir bestedeki ana melodi gibi daha duyulur, fark edilir şekilde hareket hâlinde olurlar, bazıları da o melodiyi desteklemek için dingin ve daha hareketsiz görünen alt partiyi tutar! Bu onların şarkıya katılmadığı anlamına gelmez. Bana göre toplumsal hareketin yanında şu an en çok ihtiyacımız olan şefkat, umut, doğru bilgi, kişisel gözlem/ gelişim, araştırma, vicdana, insanlığa ve doğaya düşman yaratmadan sahip çıkmaktır.
Forumlar zevkli, düşünmeyi destekliyor, katılın, gözlemleyin, düşünün, sonra yazın!
Hazal Selçuk
29 Haziran 2013
Kaynak; taraf.com.tr
