Eğer bir defa Taksim Gezi Parkı’nı görse idiniz, bırakın bu ülke için, insanlık için bile ümidinizi yitirmezdiniz. Neden mi?

- Gönüllü sağlıkçılar bir revir kurmuştu. Sahra hastanesini aratmayan revirde gönüllü doktor ve hemşireler görev yaparken, insanlar yanlarında getirdiği fazla ilaçları ortada kurulan ortak masaya bağışlıyorlardı.

- “Erzak” tabelaları altındaki masalarda insanların evden getirdikleri yiyecekler aç olanlara dağıtılıyordu. Pek çok kimsenin de şunu dediğini duyuyordum: “Bizim cebimizde paramız var gider bir yerde yeriz, bankamatikler de kapalı, parasız olan vardır, onların hakkını yemeyelim.”

- Bir yerde “su isteyen var mı!” diye bağıran duymuş idim. Çok susadım ve bir şişe aldım. Para ödemek istedim, almadılar. “Arkadaşlar, alın ki yerine yenisini koyabilin” dedim. “Alamayız ama siz şuradan bir koli alıp gelip buraya koyabilirsiniz, biz ihtiyacı olana dağıtırız” dediler. Masayı kuran, dağıtan, suyu finanse eden kişi “biz yıllardır kazanıyoruz bu memleketten, şimdi ödeme vakti” diyordu.

- Kötü niyetlilerin yaktığı ateşin önüne geldik. İnce ve bir hortumla söndürmeye çalışıyordu Ali kardeş. Oradaki genç kızlardan birisi “şurada çimentolar var işe yarar mı?” diye sordu. Muhteşem fikir! 5-6 kişi hemen Ali kardeşe yardım ettik, 20’şer kiloluk çimentoları ateşe taşırken uzun hortuma kimse takılmasın diye beş metreye bir gönüllüler hortumu yere bastırarak tutuyor, geleni geçeni “hortuma dikkat, düşmeyin” diye uyarıyorlardı.

Kısacası dostlar bu dayanışma öyle alelade bir dayanışma değildir. Birincisi lidersiz. Kimse bir lideri olsun istemiyor, çünkü kimsede iktidarı ele geçirme, güç elde etme amacı yok. Bu yüzden kimse bir bayrak altında değil ve olmak da istemiyor.

Bu dayanışma bırakın baskıyı, uzaylı istilasını bile bertaraf eder.

Tevfik Uyar
4 Haziran 2013
Kaynak; Facebook

• 
• 

This post is also available in: İngilizce