MISIR’dan, Suriye’den görüntülere baktıkça…

Çocuk cesetlerini gördükçe…
İnsanlıktan umudumu iyiden iyiye yitiriyorum.
Binlerce yıl önce insanlar sokakta birbirlerinin boğazını kesiyordu.
Bugün hâlâ insanlar sokakta birbirlerinin boğazını kesiyor.
Daha da beteri, teknolojinin yardımıyla tek hamlede yüzlerce çocuğu öldürebiliyor.
Gel de bu insanlıktan bir şey bekle.

*

İnsana inancımı yitiriyorum.
Yazılım hatası olduğunu, bu programın çöktüğünü, yola insandan başka bir türle devam edilmesi gerektiğini düşünüyorum.
Çünkü aradan milyon yıl geçse de insandaki ego ve hırs onu en ilkel seviyede tutmaya yeminli.
Bunlarla milim yol alınamıyor.

*

Zihnimde uçuşan bu tuhaflıklar bir yana…
Mısır’da, Suriye’de olup bitenlere tam anlamıyla üzülemiyorum bile.
Hissizleşmiş gibiyim.
Ruhum daha öncekileri hazmedemediğinden bunlara sıra gelmiyor.
Bir lokmayı yutamadan, diğer lokmaları nasıl alabilir ki insan?

*

Başbakan Esma’ya ağlarken…
Ben hâlâ Ali İsmail’in babasına ağlıyorum.
Ali İsmail’in babasının ağlamasına ağlıyorum.
Evladının dev fotoğrafındaki yüzüne dokunarak hıçkırmasına ağlıyorum.
Çünkü biliyorum, Ali İsmail’in babası aradan aylar da geçse, yıllar da…
Her gün oğlunun fotoğrafına bakacak…
O fotoğrafı okşayacak….
Son nefesine kadar “Neden ben? Neden benim evladım?” diye soracak ve hiçbir yanıtla tatmin olmayacak.
Belki bir gün gözyaşları yüzüne değil, içine akacak.
Ama kesilmeyecek.

*

Ben bu görüntüden sıyrılıp dünyaya odaklanamıyorum.
Sabahtan akşama, “Hadi Mısır’a da ağlayın, hadi Suriye’ye de ağlayın” baskılarından yaka silkiyorum.
Ali İsmail’in adını ağzına almamış, babasına başsağlığı dilememiş otoritenin gözyaşlarından hiç etkilenmiyorum.
Ali İsmail’in babası dövünerek ağlarken meydanlara çıkıp katilleri için “Destan yazdılar”demelerini hazmedemiyorum.
Affedemiyorum.
Neye ağlayacağıma ne otorite ne otoritenin yanaşmaları ne de otorite sevdalıları karar verebilir.
Ben Ali İsmail’in babasına ağlıyorum ve daha da ağlayacağım.

Melis Alphan
24 Ağustos 2013
Kaynak; hurriyet.com.tr

• 
•